poznaj opinie specjalistów Wyobrażenie, że młodzieńczy pociąg seksualny do osób tej samej płci zawsze stanie się tym samym pociągiem seksualnym u osoby dorosłej jest całkowicie błędne. Dane z obszernego badania "ADD-Health" dokonanego w USA (1) potwierdzają, że młodzieńczy homoseksualizm i biseksualizm zarówno w odniesieniu do pociągu seksualnego jak i zachowania zmieniają się w sposób zadziwiający z roku na rok. Większość z tych zmian wydaje się być eksperymentowaniem. Dokonują się one w przeważającej części w kierunku heteroseksualizmu, który nawet w wieku 16-17 lat jest przynajmniej 25 razy stabilniejszy niż biseksualizm lub homoseksualizm; dotyczy to zarówno mężczyzn jak i kobiet. Oznacza to, że u 16-latków mówiących, że posiadają orientację homoseksualną lub biseksualną jest 25 razy bardziej prawdopodobna zmiana w kierunku heteroseksualizmu w wieku lat 17, niż prawdopodobieństwo, aby ci z orientacją heteroseksualną, zmienili się w kierunku biseksualizmu lub homoseksualizmu. W przypadku najbardziej surowych, ostrożnych założeń heteroseksualizm jest ciągle przynajmniej trzykrotnie bardziej stabilny dla mężczyzn i czterokrotnie dla kobiet. W dalszej części artykułu skrót "SSA" (same-sex attraction) oznacza "pociąg do tej samej płci", zaś "OSA" (opposite-sex attraction) oznacza z kolei "pociąg do płci przeciwnej". "Biseksualny" lub "Bi" jest używany odnośnie tych, którzy doświadczają pociągu do obojga nastoletnie są generalnie bardzo zmienne. Czy dotyczy to także ich orientacji seksualnej? Obecnie dominuje powszechne przekonanie dotyczące orientacji seksualnej, że jest to coś wrodzonego, prawdopodobnie o początkach w okresie prenatalnym i w sposób nieunikniony ujawni się w stabilnym kształcie w życiu jednostki. Niewielu wierzy, że dany pociąg seksualny może ulec zmniejszeniu i zostać zastąpionym przez inny. Jednakże dane we wspominanym artykule pokazują, że młodzieńcze orientacje seksualne pojawiają się i znikają w krótkim przedziale "orientacja seksualna" jest tożsame z "pociągiem seksualnym". Jednak trzeba odróżnić orientację seksualną od "tożsamości orientacji seksualnej", która jest w dużym stopniu pojęciem politycznym. To ostatnie należy także odróżnić od zachowania seksualnego, ponieważ dana osoba może doświadczać pociągu seksualnego, ale niekoniecznie według niego postępować. Ten artykuł będzie się koncentrował na "pociągu seksualnym" jako na stanie trakcie badania "ADD-Health" przeprowadzono w USA wywiad z bardzo dużą ilością nastolatków dotyczący wielu tematów, między innymi pociągu seksualnego i związanego z tym zachowania, a rezultaty zostały już opublikowane w wielu artykułach. Pierwsza część wywiadu (1994-1995) dotyczyła młodzieży w wieku około 16 lat. W drugiej części przeprowadzono wywiad, w miarę możliwości z tą samą grupą młodzieży, w wieku około lat 17. Po pięciu latach przerwy, po raz trzeci przeprowadzono wywiad dotyczący jak tylko było możliwe tej samej grupy ludzi (w wieku około 22 lat) i to dało całościowo 5-7 tys. osób, z którymi przeprowadzano wywiad w części 2 i 3 (zobacz wyniki poniżej). To są duże liczby i błędy powinny być znacznie mniejsze niż we wcześniejszych badaniach. Jednakże istnieją pewne nieuniknione trudności - często osoby, z którymi przeprowadzano wywiad w pierwszym okresie, nie mogły być później ponownie zlokalizowane. A właśnie te osoby niemożliwe do odnalezienia mogły przykładowo posiadać w większości pociąg do osób tej samej płci i taka sytuacja wykrzywiłaby znacząco statystykę. Ten rodzaj problemów zawsze pojawia się w badaniach - przykładowo, jaka jest orientacja seksualna tych, którzy odmówili odpowiedzi? Na szczęście zazwyczaj okazuje się, że ci nie dający odpowiedzi są niedoświadczeni seksualnie i konserwatywni, niechętni do mówienia o sprawach seksualności. Chociaż obecnie, tak jak w tym badaniu, delikatne informacje są podawane w sposób anonimowy, zapewniając przestrzeń poufności. Natomiast te osoby z doświadczeniami seksualnymi są raczej zadowolone, że mogą o tym te są obecnie najlepszymi, jakie posiadamy. Tak pozostanie przez kilka kolejnych lat, dopóki nie zostaną one poprawione, gdyż badania rozciągnięte w czasie stają się coraz częstsze. Otrzymane wyniki są bardzo zaskakujące. WynikiIstotne wyniki dla tego artykułu zostały przedstawione przez Savin-Williams i Ram (2007) (1). Ten pierwszy opublikował wiele artykułów na temat SSA, szczególnie dotyczących ludzi młodych. PociągW artykule Savin-Williams'a zamieszczono kilka tabel, które przedstawiam tutaj w formie graficznej, aby były bardziej zrozumiałe. W zamieszczanych wykresach kolor czerwony reprezentuje pociąg seksualny do płci przeciwnej, fioletowy pociąg do obojga płci, a kolor niebieski przedstawia tych, którzy mieli pociąg tylko do tej samej płci - oczywiście w roku dokonywania wywiadu. Wykres pokazuje zmiany w pociągu seksualnym dotyczącym tych trzech grup między 16 a 17 rokiem badaniu używa się pojęcia "pociąg romantyczny", które dotyczy pociągu seksualnego wobec takiej lub innej płci, lecz ja będę używał tylko określenia "pociąg".Na zamieszczonym poniżej wykresie kolumny po lewej str

Jakiej jesteś orientacji ? | sameQuizy. Popularne. Kategorie. Quizy Os. Testy Testy na czas Głosowania Co wolisz? Zgadywanki Zdrapki Litery Przetrwania Opowiadania Losowy quiz. Youtube Szkoła Muzyka Zagadki Straszne ZWIERZĘTA Książki Social Media Horoskop Polityka Netflix. Harry Potter Miłość Podróże Zgadniemy? Humor Psy Kolory

Homoseksualizm!Orientacja homoseksualna oznacza nie tylko pociąg seksualny, ale także emocjonalny w stosunku do tej samej płci. Jest to jedna z trzech głównych orientacji, a zaznaczone przez ciebie odpowiedzi wskazują, że ty także możesz być osobą homoseksualną! Zgadzasz się? A może masz co do tego wątpliwości? Napisz w komentarzu!tak, jestem gejem, zgadza sie Odpowiedz Zgadza się aseksualizm wow Odpowiedz @GRZYB123321 Dziękuję za rozbudowaną opinię, Grzybie. Odpowiedz1 Homoseksualizm!Orientacja homoseksualna oznacza nie tylko pociąg seksualny, ale także emocjonalny w stosunku do tej samej płci. Jest to jedna z trzech głównych orientacji, a zaznaczone przez ciebie odpowiedzi wskazują, że ty także możesz być osobą homoseksualną! Zgadzasz się? A może masz co do tego wątpliwości?Tak:D Odpowiedz Super quiz, ale definicja hetero jest niemiła, więc proszę zmień ją na coś w stylu ,,pociąg seksualny i romantyczny/emocjonalny do osób przeciwnej płci" :) Odpowiedz1 [Komentarz usunięty przez użytkownika] Odpowiedz PS. Najpierw prosiłxś o zmianę definicji (więc kulturalnie zapytałam co w niej nie tak, bo podałxś to samo co było), a po miesiącu z nikąd piszesz mi o fladze. Zastanów się o co dokładnie ci chodzi, bo jeśli szukasz zwady, to wybrałxś złą osobę. Odpowiedzpokaż więcej odpowiedzi (5) Biseksualizm!Przystojny mężczyzna, atrakcyjna kobieta… Za kim najpierw się obejrzeć? To uczucie nie jest ci obce? Najprawdopodobniej dlatego, że możesz być osobą biseksualną! Mam rację? Daj znać w komentarzu!nie 🥲 omni i ace Odpowiedz1 @yevl40 No cóż, tym razem mi się nie udało :C Dzięki za wykonanie quizu! Odpowiedz1 @Niake_Nae noo bi i omni to w sumie podobne no ii zaznaczalem takie raczej neutralne odpowiedzi w pytaniach w ktorych mogloby byc cos zeby bylo ze jestem ace (idk czy zrozumial×s) wiec no^ ale fajny quiz Odpowiedz1 Heteroseksualizm!Heteroseksualizm to najliczniej na świecie występująca orientacja seksualna – również ze względów religijnych. Osoby heteroseksualne odczuwają długotrwałe pożądanie partnera tylko płci przeciwnej. Masz wątpliwości co do wyniku? A może wcale cię nie zaskoczyłam? Daj znać w komentarzu!Zgadza się. Super quiz 💜 Odpowiedz2 Panseksualizm! Z twoich odpowiedzi wynika, że możesz być osobą panseksualną! Płeć nie stanowi dla ciebie żadnych ograniczeń. Udało mi się odgadnąć twoją orientację? A może kompletnie się pomyliłam? Daj znać w komentarzu!Brawo! Zgadliście! Odpowiedz2

Zobacz 4 odpowiedzi na pytanie: Orientacja seksualna. Szkoła - zapytaj eksperta (1891). Szkoła - zapytaj eksperta (1891) Czy jestem gejem? Czy jestem lesbijką? Czy mój syn jest gejem? Czy moja siostra jest lesbijką? Homo czy hetero, a może bi? Zazwyczaj wątpliwości związane z orientacją seksualną wiążemy z brakiem doświadczenia i młodym wiekiem. Dorośli mogą jednak, tak samo jak nastolatkowie, zadawać sobie podobne pytania. Zarówno w przypadku młodzieży, jak i osób dorosłych tego typu wątpliwości o niczym złym nie świadczą. Pytania o własną orientację seksualną nie są niczym niezwykłym, a co więcej, są zdrowe, w każdym wieku. W każdym! Naturalnie, z największą intensywnością tego typu dociekania dotykają nastolatków i młodych dorosłych. Nie mniej jednak także osoby starsze (i o wiele starsze) mierzą się z tymi pytaniami w swoim życiu. Pojawiające się w ciągu życia wątpliwości związane z własną orientacją seksualną mogą świadczyć o różnych aspektach naszego psychologicznego funkcjonowania i nie zawsze są wprost związane z samą orientacją seksualną. W przypadku młodzieży w wieku od 12 do 23 lat wg niektórych oszacowań, aż 25% osób nie jest w jakimś momencie pewnych swojej orientacji seksualnej. Należy jednak zauważyć, że wspomniany brak pewności co do własnej orientacji seksualnej jest naturalny rozwojowo i w większości przypadków przejściowy i utrzymuje się od kilku miesięcy do kilku lat. Zauroczenie się chłopaka innym chłopakiem lub dziewczyny inną dziewczyną nie musi oznaczać orientacji homoseksualnej, lecz jedynie może. W sytuacjach, w których wątpliwości spędzają nam sen z powiek i prowadzą do stałego pogarszania się naszego zdrowia psychicznego lub zwyczajnie potrzebna jest nam rzetelna wiedza na ten temat, warto skonsultować się z psychologiem. Dla osób młodych seksualność, w tym odkrywanie swojej orientacji seksualnej, to poznawanie zupełnie nowych obszarów własnej osoby, co jest niełatwe, ale z drugiej strony także niezmiernie ciekawe. Seksualność interesuje młodzież na serio i na poważnie. Zaznaczę, aby było to jasne, że piszę o powadze młodzieży bez cienia ironii. Przepracowawszy setki godzin z młodzieżą na warsztatach edukacyjno-profilaktycznych z zakresu seksualności człowieka, z pierwszej ręki wiem, że młodzi ludzie potrafią zadawać poważne i istotne pytania, chętnie krytycznie analizują różne zagadnienia związane z seksualnością (nie tylko z seksem). Nie mniej jednak na poważnie jest tylko wówczas, gdy jest na to odpowiednia przestrzeń. Gdy ktoś jest gotów wykazać się otwartością na różnego rodzaju wątpliwości i niewiedzę. Bezrefleksyjnie przyjmujemy za oczywiste to, że chłopak powinien mieć dziewczynę, a dziewczyna chłopaka. Na każdych zajęciach zawsze pozwalamy uczestnikom warsztatów zadawać anonimowe pytania na karteczkach, które wrzucają do worka, gdy wychodzą na przerwę. Po przerwie odpowiadamy na nie i nie zdarzyło się jeszcze, aby ktoś nie chciał posłuchać. A w temacie niniejszego wpisu – długo by wymieniać różne warianty pytania typu „czy jestem normalny, bo…”. Możliwość zadania takich pytań specjalistom jest świetną okazją do rozwiązania niektórych dylematów, również tych związanych z orientacją seksualną. Pytań ze słowami „gej”, „lesbijka”, „bi”, „homo” itp. zawsze pojawia się na karteczkach wiele. Przemijające zauroczenie osobą tej samej płci w okresie dojrzewania jest realnym zjawiskiem rozwojowym. W mediach mówi się o orientacji seksualnej bardzo różne rzeczy. W społeczeństwie obowiązuje też powszechne tabu i brakuje specjalistów, którzy byliby gotowi rozmawiać z młodzieżą. Wszystko to utrudnia określenie własnej tożsamości psychoseksualnej i czasem mając dwadzieścia kilka lat nadal nie potrafimy uporządkować swoich odczuć i myśli z tym związanych. Sprawa nie jest także łatwa dla rodziców Dziecko wychowuje się najczęściej z towarzyszącym przekonaniem rodziców, że JEST heteroseksualne i dzieje się tak już od momentu narodzin, a zaryzykowałbym także stwierdzenie, że ma to miejsce nawet od momentu poczęcia albo też i fantazjowania o dziecku. Rodzice nie zadają sobie pytania czy ich dziecko jest heteroseksualne czy może nie, lecz przyjmują pewien domyślny z góry założony stan rzeczy za fakt, tak długo, dopóki prawda nie okarze się inna. Tak po prostu skonstruowany jest ten świat. Z tego powodu młodzież nieheteroseksualna ma trudniej, aniżeli ich heteroseksualni rówieśnicy – zaczynają bowiem od mocno wydeptanej ścieżki, kroczą w oczekiwanym heteroseksualnym kierunku, ale w pewnym momencie okazuje się, że droga ta jest ślepa lub widoki po drodze zupełnie nie cieszą oka. Podobne zawiedzenie i swego rodzaju rozczarowanie przeżywają rodzice. Mogą czuć się oszukani, źli, osamotnieni – mogą czuć i myśleć bardzo różne rzeczy i to jest w pewien sposób zrozumiałe, choć może być bardzo nieprzyjemne dla samego dziecka, co także należy rozumieć. Początki orientowania się, że „nie jesteśmy na oczekiwanym kursie” bywają skrajnie trudne bez względu na wiek. Na szczęście można sobie z tymi trudnymi emocjami radzić. Co robić? Czy można coś z tym zrobić? No dobrze, czujemy, że jesteśmy „nie tam, gdzie byśmy chcieli ze swoją orientacją”. Że marzy nam się podróż gdzie indziej, inną drogą, może bardziej przez las, albo w górę rzeki. Czasem okazuje się, że „ktoś zabłądzi” – seksualność, gdy ma się naście lat nie jest prosta. Ba! Ona nigdy nie jest prosta, ale w młodzieńczym wieku to już zawsze jest trudna. Gdy ktoś „zabłądzi”, może się okazać, że psycholog psychoterapeuta, psycholog seksuolog mogą pomóc młodej osobie w zorientowaniu się w tej sytuacji i wybraniu innej drogi dla siebie. Jest to w pełni zdrowe i normalne. Psycholog nie zmieni orientacji dziecka, bo takowej nie można zmienić, ale może pomóc młodej osobie lepiej zrozumieć siebie i odpowiedzieć na pytanie czy to, że podoba mi się kolega/koleżanka z klasy oznacza, że jestem gejem/lesbijką, czy może są to emocje nieznane dotąd, ale nie związane z potrzebą zbudowania romantycznej więzi z drugą osobą. Wiele scenariuszy można by tutaj nakreślić. Ważne by pamiętać, że różni ludzie mają różnie i same myśli czy fantazje homoseksualne nie stanowią o orientacji seksualnej, nie świadczą też najczęściej o niczym złym. W seksualności podobnie jak w podróży nieustannie odkrywamy, próbujemy różnych smaków, różnych środków poruszania się, czerpiemy przyjemność z podziwiania widoków. Czasem jest jednak inaczej. Okazuje się, że heteroseksualna ścieżka faktycznie donikąd nie prowadzi i nie zaprowadzi, ponieważ ktoś nie „zabłądził na chwilę”, a na stałe czuje w kościach i w każdym kawałku swojego ciała, że najszczęśliwiej będzie udać się w inną stronę. Że chyba jestem gejem, a może jestem bi, a może jestem lesbijką? Nieheteroseksualna młodzież ma o tyle trudniej w określaniu własnej orientacji, że rzadko ktoś dorosły jest w stanie zrozumieć taką sytuację zagubienia, powątpiewania czy jednoznacznego opowiedzenia się po nieheteroseksualnej stronie. Nic dziwnego, nie uczymy się o tym, nie rozmawiamy, seksualność to w ogóle wielkie tabu. W takich sytuacjach psycholog czy seksuolog mogą pomóc młodej osobie odnaleźć się w nowych okolicznościach, zrozumieć swoje potrzeby. Proces „wychodzenia z szafy” (ang. coming out) i akceptowania własnej homo- czy biseksualności jest długi, często wieloletni i trudny. W innych przypadkach psycholog może pomóc uświadomić sobie błędne przekonanie o własnej homoseksualności. Jeśli jesteś heteroseksualny/a to wiesz co i jak, gdy dorośniesz – żona, mąż, dzieci, wnuki itd., społeczeństwo zadbało, abyś wiedział(a). Jeśli nie czujesz, że jesteś hetero to zaczynasz się zastanawiać, szukać, ale okazuje się, że nikt nie ma wskazówek, sugestii, a Ty nie do końca wiesz kim jesteś i czy aby na pewno jesteś taki lub taka, jak się Tobie wydaje. W dodatku padają słowa „pedał”, „ciota”, „lesba” itp. Jest ciężko. Masz 15 lat – jest trudno; masz 30 lat – jest trudniej, bo przecież dwa razy dłużej i Ty, i inni myśleliście coś innego. Orientacja seksualna w dorosłości Powodów dla których w dorosłym życiu pojawia się zwątpienie związane z własną orientacją seksualną, zarówno u mężczyzn jak i u kobiet, jest wiele. Bywa, że nie przemyśleliśmy zbyt dobrze wcześniejszych wyborów i poddaliśmy się temu, czego oczekiwała od nas rodzina, przyjaciele czy szerzej – społeczeństwo. Czasem nasze lęki związane z bliskością, relacjami z kobietami, mężczyznami lub problemy wokół poczucia własnej wartości mogą spowodować pytania o orientację seksualną. Dużym piętnem na seksualności dorosłego człowieka może także odcisnąć się negatywne doświadczenie seksualne lub przemocowe z wcześniejszych okresów życia. Bez względu na źródło trudności, nigdy jednak nie możemy sobie pozwolić na kojarzenie nieheteroseksualności z czymś negatywnym albo tym bardziej chorym. Przypomnijmy, że zgodnie ze współczesną wiedzą medyczną i psychologiczną homoseksualność, biseksualność są tak samo normalne i zdrowe jak heteroseksualność. Tak jak wspominałem powyżej, z różnych względów odnalezienie się na mapie własnej seksualności może nie nastąpić, gdy mamy lat naście, a dopiero, gdy mamy ich dziesiąt. Tak naprawdę jest to zrozumiałe, jeśli się nad tym zastanowić. Niekiedy okazuje się bowiem, że jedynym sposobem na znalezienie właściwej trasy jest wypróbowanie różnych. Nikt nie ma seksualnego GPSa. Metafora seksualności jako podróży wydaje mi się bardzo pomocna. Po pierwsze, jak każda metafora pozwala mówić o rzeczach skomplikowanych trochę bardziej zrozumiale, a gdy mowa o nauce, to można o niej mówić w ten sposób, bez akademickiego zadęcia. Po drugie, w seksualności podobnie jak w podróży nieustannie odkrywamy, próbujemy różnych smaków, różnych środków poruszania się, czerpiemy przyjemność z podziwiania widoków, czasem jedziemy tą samą trasą, czasem ktoś nami pokieruje, a czasem jesteśmy zdani tylko na siebie. W dorosłym życiu może się okazać, że droga, którą dotychczas wybieraliśmy nie jest tak atrakcyjna jak ta, która odkryliśmy przypadkiem, bo zabłądziliśmy. Albo nie tak ciekawa i przyjemna jak ta, którą mijaliśmy każdego dnia w drodze do pracy, ale wydawała nam się zbyt zakorkowana, aby z niej skorzystać, a przy tym wszyscy nam ją odradzali. Warto też pamiętać, że zabłądzić można zmierzając w każdym kierunku. Niektórzy z nas mylnie uważają, że są heteroseksualni, a niektórym wydaje się, że są nieheteroseksualni. W jaki sposób może pomóc psycholog? Zadaniem psychologa w pracy z osobą, która zgłasza się z trudnościami w związku z przeżywaną orientacją seksualną, wątpliwościami w tym obszarze, nieakceptowanymi myślami jest przede wszystkim pomóc osobie w odpowiedzi na pytanie jaka jest przyczyna trudności. W drugim kroku spróbujemy znaleźć właściwy sposób postępowania, leczenia lub wspierania osoby w uzyskaniu akceptacji swoich potrzeb lub gdy to możliwe w zmianie zachowania. Po szczegółowej diagnozie natury przeżywanych trudności psycholog przedstawia swoje rozumienie pacjentowi i uzgadnia z nim możliwości i cele dalszej pracy. Ważne jest, by odpowiedzieć na pytanie czy wątpliwości związane z własnymi potrzebami seksualnymi wynikają z kształtującej się lub wykształconej już orientacji seksualnej, czy też są przejawem kryzysu okresu dojrzewania lub trudności psychologicznych w życiu dorosłym, które nie są bezpośrednio związane z orientacją seksualną. Czasem już kilka konsultacji seksuologicznych pozwala na odzyskanie spokoju i rozwiązanie wątpliwości związanych z orientacją seksualną. Ale bywa też, że wskazana jest długoterminowa psychoterapia. Wiele zależy od pierwszych spotkań konsultacyjno-diagnostycznych i motywacji osoby zgłaszającej się po wsparcie. Czasem już kilka konsultacji seksuologicznych pozwala na odzyskanie spokoju i rozwiązanie wątpliwości związanych z orientacją seksualną. W tego typu pracy kluczowe są poszanowanie indywidualnych potrzeb i pragnień osoby, która zgłasza się do psychologa lub do psychoterapeuty i otwarty dialog. Niedopuszczalne jest, aby specjalista dostosowywał pacjenta do własnego światopoglądu lub prowadził terapię zatajając lub maskując jej cel. Zdajemy sobie sprawę z tego, że seksualność jest obszarem funkcjonowania człowieka, który jest obarczony znacznym tabu społecznym i owiany szeregiem kontrowersji, w tym związanych z orientacją seksualną. Dokładamy wszelkich starań, aby osoby zgłaszające się do nas po pomoc psychoseksuologiczną miały poczucie, że w gabinecie psychologa psychoterapeuty jest miejsce na otwartą i spokojną rozmowę, czas na rozwianie wszelkich wątpliwości i takie cele terapeutyczne, które są zarówno spójne z wynikami współczesnych badań, jak i pozostają w zgodzie z potrzebami osoby, zgłaszającej się po pomoc. Czasem zarówno osoby dorosłe jak i młodzież boją się udać do specjalisty, by porozmawiać o trudnościach przeżywanych w związku z posiadanymi wątpliwościami, potrzebami, fantazjami itp., ponieważ zakładają, że psycholog potwierdzi lub „zdiagnozuje” u nich homoseksualność. Tak nie jest. Oczywiście, może się okazać, że w czasie spotkań konsultacyjnych przekazywane psychologowi informacje będą wskazywały na orientację nieheteroseksualną klienta, ale ważne by pamiętać, że psycholog działa zawsze w interesie pacjenta. Jeśli na podstawie posiadanej wiedzy, umiejętności i doświadczenia wnioskuje, że osoba jest nieheteroseksualna, to ma obowiązek taką informacją się podzielić. Często jednak jest odwrotnie, okazuje się, że treści opisywane w gabinecie psychologa wcale nie świadczą o homo lub biseksualnej orientacji seksualnej i konsultacje ze specjalistą pomagają w odzyskaniu psychicznego dobrostanu. Zadaniem psychologa jest rzetelnie i zgodnie z etyką zawodu psychologa wspierać w każdej sytuacji osobę zgłaszającą się po pomoc. Którykolwiek scenariusz mamy na uwadze: czy chwilowe wątpliwości, czy zdecydowane twierdzenie „nie jestem hetero”, ważne, by nie zamykać się na żadną ewentualność. Każda z opisanych powyżej ścieżek, to szansa na naprawdę szczęśliwą życiową podróż. Drogi są różne, a każda ma do zaoferowania coś dobrego. Cel podróży jest jednak ten sam – przejść przez życie w gronie bliskich i kochających osób, kochać i być kochanym. Seksualność jest integralną częścią osobowości Na koniec jako ciekawostkę przywołajmy Deklarację Seksualnych Praw, którą w sierpniu 2002 roku przyjęła Światowa Organizacja Zdrowia. Warto poświęcić jej trochę uwagi. Zgodnie z nią: Seksualność jest integralną częścią osobowości każdej istoty ludzkiej. Jej pełny rozwój zależy od zaspokojenia podstawowych ludzkich potrzeb, takich jak pragnienie kontaktu, intymności, ekspresji uczuć, przyjemności, czułości i kształtuje się w wyniku wzajemnych relacji pomiędzy osobą a otaczającymi ją strukturami społecznymi. Pełny rozwój seksualności jest niezbędny do osiągnięcia dobrostanu w wymiarze indywidualnym, interpersonalnym oraz seksualne są uniwersalnymi prawami człowieka, bazującymi na niezbywalnej wolności, godności i równości wszystkich istot ludzkich. Ponieważ zdrowie jest fundamentalnym prawem człowieka, tak samo podstawowym prawem człowieka musi być jego zdrowie celu zapewnienia zdrowego rozwoju seksualności społeczeństw i jednostek ludzkich wszystkie społeczeństwa muszą uznawać, promować, szanować i bronić tych praw seksualnych wszelkimi środkami. Zdrowie seksualne rozwija się w środowisku, które uznaje, respektuje i szanuje te seksualne stanowią fundamentalne i uniwersalne prawa człowieka. Pełna lista znajduje się tutaj. Jak wynika z przytoczonych założeń Deklaracji Praw Seksualnych Światowej Organizacji Zdrowia, zdrowie seksualne jest podstawą dobrostanu psychicznego każdego człowieka i stanowi sferę niezbywalnych ludzkich potrzeb – zarówno fizycznych jak i emocjonalnych. Osiągnięcie akceptacji w zakresie własnej orientacji seksualnej i rozumienie tej sfery seksualności wiąże się w ten sposób bezpośrednio z potencjałem człowieka do pozytywnego przeżywania własnej osoby oraz budowania szczęśliwych związków z innymi – nie tylko z przyszłym partnerem lub partnerką, ale także z rodziną i przyjaciółmi. Pomoc psychoseksuologiczną w PROPSYCHE możesz uzyskać umawiając się na konsultację w gabinecie w Bydgoszczy lub przez internet. W celu umówienia wizyty skontaktuj się z wybraną osobą: mgr Łukasz Warchoł mgr Hanna Bartosz zapraszamy na nasz portal ponownie! Biseksualizm to orientacja seksualna, która charakteryzuje się popędem płciowym, emocjonalnym, psychologicznym i romantycznym zarówno do osób tej samej, jak i odmiennej płci. Dla osób biseksualnych płeć i wygląd mają mniejsze znaczenie niż cechy charakteru, zachowanie, czy upodobania drugiego Czy można zmienić orientację seksualną? To pytanie pojawia się w różny sposób w przestrzeni publicznej, w indywidualnych spotkaniach psychologów, psychoterapeutów, księży i dotyczy przede wszystkim możliwości zmiany orientacji homoseksualnej na heteroseksualną. Wśród różnych opinii zauważamy, że istnieją środowiska wykluczające możliwość takiej zmiany i twierdzące, że po prostu trzeba przyjąć swoją orientację taką, jaka ona jest. A wszelkie mówienie o zmianie orientacji, szukanie takiej możliwości, stanowi według nich jakąś formę homofobii. Z kolei istnieją inne środowiska, które dopuszczają możliwość zmiany orientacji homoseksualnej, wskazują tego zasadność i również możliwe sposoby na jej dokonanie. Współczesna Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10), umieszcza pośród różnych chorób, zaburzeń także kategorię: "Zaburzenia psychologiczne i zaburzenia zachowania związane z rozwojem i orientacją seksualną" (F66). Tutaj jedną z podkategorii stanowi "Orientacja seksualna niezgodna z ego (egodystoniczna)" ( czyli jest to sytuacja, kiedy osoba nie czuje się dobrze ze swoją orientacją seksualną i w związku z tym szuka jakiejś pomocy. Taka klasyfikacja nic nam nie mówi o możliwości lub nie zmiany orientacji seksualnej. Natomiast wskazuje na istnienie grupy osób, które nie czują się dobrze ze swoją orientacją seksualną i w konsekwencji szukają jakiejś pomocy. W mojej pracy zdarza mi się spotykać takie właśnie osoby, które należą do tej kategorii. Praktykujący psycholodzy, psychoterapeuci także spotykają w swoich gabinetach osoby, które nie czują się dobrze ze swoją orientacją homoseksualną i chciałyby to zmienić. Powstają także różne grupy religijne (np. lubelska "Odwaga"), które proponują konkretny program osobom pragnącym takiej zmiany. A zatem widzimy, że rzeczywiście istnieje pewna grupa osób, dla których postawione w tytule pytanie jest sprawą naprawdę ważną, gdyż szukają takiej zmiany. Czy jednak jest jakaś realna możliwość zmiany orientacji homoseksualnej? Próbując zmierzyć się z tym pytaniem zacznijmy od klasycznego "explicatio terminorum" (wyjaśnienia pojęć). Studia filozoficzne pokazały mi, jak ważne jest doprecyzowanie pojęć i myślę, że dotyczy to także psychologii. Wyróżniamy trzy orientacje seksualne i tu sprawa wydaje się dosyć prosta: heteroseksualizm (pociąg do osób przeciwnej płci), homoseksualizm (pociąg do osób tej samej płci) i biseksualizm (pociąg do osób obojga płci) Jednak tak naprawdę pod pojęciem orientacji seksualnej kryją się trzy różne rzeczy: pociąg seksualny, zachowanie seksualne i identyfikacja seksualna. Pociąg seksualny odnosi się do seksualnego zainteresowania inną osobą opartego na kombinacji różnych czynników np. wygląd osoby, sposób poruszania się, głos, zapach, które oddziaływają na danego człowieka. Dotyczy on także odczuć, pragnień i fantazji seksualnych, czyli tego wszystkiego, co człowiek doświadcza, przeżywa w sobie na płaszczyźnie seksualnej. Zachowanie seksualne odnosi się do różnych aktywności i partnerów seksualnych - np. czy dotyczy partnerów tej samej płci, czy też płci przeciwnej. Natomiast identyfikacja seksualna odnosi się do określenia, jakie człowiek nadaje sam sobie, jak o sobie myśli np. nazwanie siebie gejem jest przykładem identyfikacji seksualnej. A zatem orientacja seksualne jest pojęciem złożonym i niekoniecznie wewnętrznie spójnym. Przykładowo zachowanie seksualne danej osoby może nie stanowić podstawy dla jej identyfikacji seksualnej. Z kolei identyfikacja seksualna nie musi być wcale spójna z pociągiem lub zachowaniem seksualnym. Oczywiście nikt z nas nie wybiera tego, co czuje, jakie rodzą się w nim reakcje (pociąg seksualny), z drugiej jednak strony mamy wpływ na nasze zachowania seksualne i także decydujemy o swojej identyfikacji seksualnej. Ta złożoność i wieloaspektowość pojęcia orientacji seksualnej utrudnia nam jego analizę. Jednak istotę i centrum tego pojęcia stanowi pociąg seksualny, który dla niektórych autorów jest wręcz tożsamy z pojęcie orientacji seksualnej. Dlatego też analizując dalej możliwość zmiany orientacji homoseksualnej będziemy pytali się właśnie o zmianę pociągu seksualnego. Po analizie i doprecyzowaniu pojęcia orientacji seksualnej spójrzmy teraz na pojęcie zmiany, które bywa różnie rozumiane. Niektórzy pojmują zmianę w sposób bardzo kategoryczny, gdzie jest miejsce tylko dla dwóch skrajności - wszystko albo nic. A zatem jeśli wszystko czyli 100 procent danego zjawiska zmieniło się, to tylko wówczas można powiedzieć, że dokonała się zmiana. Jeśli taka sytuacja nie zaistniała, to nie można stwierdzać żadnej zmiany. Możliwe jest jednak pojmowanie zmiany także w inny sposób - jako pewne kontinuum, gdzie zmiana może dokonać się w różnym stopniu. A zatem możliwa jest zmiana w 20, 50, 80 i czasami także w 100 procentach. Ten drugi sposób pojmowania zmiany jest bardziej właściwy dla psychologii, gdzie zmiana nie zawsze oznacza całkowite wyeliminowanie czegoś, pozbycie się wszelkich symptomów. Przykładowo zastosowanie tego kategorycznego sposobu pojmowania zmiany do leczenia depresji oznaczałoby, że każde późniejsze pojawienie się nastroju depresyjnego powinno zostać uznane jako unieważnienie dokonanej zmiany, niezależnie od częstotliwości i intensywności pojawiających się symptomów. Podobna argumentacja mogłaby być stosowana do wielu innych problemów natury psychicznej jak alkoholizm, narkomania, fobie, zaburzenia odżywiania czy napięcia w małżeństwie. W leczeniu tych i innych zaburzeń nawroty do wcześniejszych, zaburzonych form myślenia i zachowania nie są czymś rzadkim. Tak naprawdę w żadnej psychoterapii nie można obiecać, że pacjent uzyska to wszystko, czego pragnie czyli spełni 100 procent swoich oczekiwań. Dzieje się tak, gdyż proces terapeutyczny jest czymś złożonym, zależnym od konfiguracji różnych czynników. To jednak wcale nie oznacza, że nie należy go podejmować. Odnośnie zmian orientacji seksualnej przeprowadzono niedawno badania wśród nastolatków i młodych dorosłych. Wskazują one, że młodzieńczy homoseksualizm i biseksualizm zarówno w aspekcie pociągu seksualnego jak i zachowania zmieniają się zaskakująco z roku na rok. Jednak te zmiany dokonują się w przeważającej części w kierunku heteroseksualizmu. Jest on już w wieku 16-17 lat przynajmniej 25 razy stabilniejszy niż biseksualizm lub homoseksualizm i dotyczy to zarówno mężczyzn jak i kobiet. Autorzy tych badań dochodzą zatem do wniosku, że stałość dotyczy przeważnie ludzi z pociągiem seksualnym do płci przeciwnej. Natomiast chociaż całościowa ilość osób z pociągiem homoseksualnym i biseksualnym pozostawała przez lata dosyć stabilna, to jednak występował nieustanny przepływ jednostek z i do tej grupy. Co ciekawe takie samoczynne zmiany dokonują się także u osób dorosłych. Przykładowo znane są przypadki mężczyzn, którzy przez lata odczuwali pociąg homoseksualny, mieli też partnerów, a jednak w pewnym momencie ich dorosłego życia coś zaczęło się w nich zmieniać. Pojawił się pociąg heteroseksualny, zainteresowanie kobietami i to pozostało u tych mężczyzn czymś stabilnym. Z drugiej strony znane są także przypadki wyłącznie heteroseksualnych kobiet, u których w wieku średnim rozwijają się uczucia i zachowania homoseksualne. Dokonuje się to zarówno w sytuacji trwania w relacji małżeńskiej, jak też po rozpadzie małżeństwa. W USA przeprowadzono ostatnio interesujące badania dotyczące trwałości i zmiany orientacji seksualnej na przestrzeni 10 lat. Uczestniczyło w nich 2560 osób, z czego kobiety stanowiły 54 procent, a średnia wieku badanych wynosiła około 47 lat. Po tych 10 latach 2,15 procent z tej grupy odpowiedziało, że zmieniło orientację seksualną. Zebrane wyniki pokazały, że heteroseksualizm jest najbardziej trwałą orientacją seksualną zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Homoseksualizm kobiecy okazał się nietrwały, a męski trwały. Natomiast najmniej trwałą orientacją u obojga płci okazał się biseksualizm. A zatem zmiany orientacji seksualnej występują niekiedy w sposób samoczynny, bez żadnych zmierzonych interwencji. Dokonują się one zarówno w kierunku heteroseksualizmu jak i homoseksualizmu, aczkolwiek najbardziej stabilna jest orientacja heteroseksualna. Jak już zobaczyliśmy istnieją także osoby, które nie czują się dobrze ze swoją orientacją homoseksualną i dlatego świadomie szukają możliwości zmiany. Zasadniczo dokonuje się to na dwa sposoby - poprzez psychoterapię lub udział w różnych grupach, wspólnotach religijnych. Od strony psychoterapii dla osób z egodystonicznym homoseksualizmem niewątpliwym autorytetem jest dr Joseph Nicolosi z USA, członek Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego i dyrektor Kliniki Psychologicznej w Kalifornii. Przez okres 25 lat pracował on z ponad tysiącem osób pragnących zmniejszyć swój niechciany homoseksualizm i rozwinąć potencjał heteroseksualny. Jest on postacią znaną nie tylko w Stanach Zjednoczonych, jego książki i artykuły zostały tłumaczone na wiele różnych języków. Nicolosi prezentuje podejście terapeutyczne nazywane "terapią reparatywną", które integruje w sobie różne współczesne nurty psychoterapii (psychoanalityczne, psychodynamiczne, systemowe i poznawcze). Mówiąc o skuteczności tej terapii Nicolosi twierdzi, że jedna trzecia jego klientów nie doświadcza zmiany, jedna trzecia doświadcza znaczącej poprawy i wreszcie jedna trzecia przeżywa kompletną zmianę orientacji. Odnośnie zmiany orientacji homoseksualnej poprzez udział w jakimś programie organizowanym przez wspólnoty religijne posiadamy ciekawe badanie dotyczące grupy 98 osób (72 mężczyzn i 26 kobiet). Wszyscy oni uczestniczyli w USA w programie organizowanym przez międzynarodowy, chrześcijański ruch pod nazwą "Exodus International", który promuje przesłanie wyzwolenia z homoseksualizmu dzięki mocy Jezusa Chrystusa. Naukowcy prowadzący to badanie towarzyszyli tym osobom przez okres 6-7 lat i dokonali w tym przedziale czasu sześć, niezależnych ocen ich orientacji seksualnej. Spośród 61 osób, które zakończyły ten program, wyniki były następujące: 23 procent osób deklarowało powodzenie czyli zmianę orientacji na heteroseksualną, 30 procent deklarowało osiągnięcie zdolności do życia w czystości i zaprzestali definiowania siebie jako posiadających orientację homoseksualną, z kolei 20 procent deklarowało rezygnację z dalszej próby zmiany i przyjęcie tożsamości homoseksualnej, wreszcie pozostałe 27 procent kontynuowało usiłowanie zmiany z ograniczonym i niesatysfakcjonującym skutkiem. A zatem badanie to ukazało statystycznie znaczące zmniejszenie orientacji homoseksualnej dla całej tej grupy, przy równoczesnym, chociaż mniejszym, ale ciągle znaczącym wzroście pociągu heteroseksualnego. Musimy także zadać sobie pytanie o poszukiwanie zmiany orientacji w stronę przeciwną czyli z heteroseksualizmu do homoseksualizmu. Czy kiedykolwiek w historii psychiatrii osoba o orientacji heteroseksualnej szukała terapii z powodu cierpienia wywołanego jej orientacją i pragnęła stać się osobą z orientacją homoseksualną. Nicolosi zadał to pytanie na piśmie Robertowi Spitzerowi (przewodniczący Amerykańskiego Komitetu Nazewnictwa DSM) i odpowiedź była negatywna. Podsumowując nasze rozważania możemy stwierdzić, że istnieje możliwość zmiany orientacji homoseksualnej na heteroseksualną. Z drugiej jednak strony taka zmiana nie jest czymś łatwym i oczywistym dla każdej pragnącej tego osoby. Dzieje się tak, gdyż orientacja seksualna stanowi zjawisko złożone, które związane jest z wieloma czynnikami. Wydaje się jednak, że elementem najważniejszym dla osób pragnących takiej zmiany, jest ich motywacja. To musi być osobista, silna decyzja danej osoby, za którą pójdą konkretne działanie i mogą one doprowadzić do zmiany orientacji homoseksualnej. O. Zbigniew Leczkowski SJ - jest jezuitą i psychologiem, a obecnie pracuje jako duszpasterz akademicki w Szczecinie. Bibliografia Elżbieta Galińska, Terapia reparacyjna mężczyzn z egodystonicznym homoseksualizmem. Wstęp do książki Josepha Nicolosiego, w: Joseph. J. Nicolosi, Wstyd i utrata przywiązania. Praktyczne zastosowanie terapii reparatywnej, Bydgoszcz 2011. Jones, S. L. & Yarhouse, M. A. (2007), Ex‐gays? A longitudinal study of religiously mediated change in sexual orientation, Downers Grove, IL: InterVarsity Press. Joseph Nicolosi, Konferencja: "Praktyczne zastosowania terapii reparatywnej", Poznań, Malta 2011. Joseph. J. Nicolosi, Reparative Therapy of Male Homosexuality. A New Clinical Approach, New Jersey 1997. Joseph. J. Nicolosi, Wstyd i utrata przywiązania. Praktyczne zastosowanie terapii reparatywnej, Bydgoszcz 2011. Kaplan and Sadock’s, Synopsis of Psychiatry. Behavioral Sciences/Clinical Psychiatry, Eight Edition, New York 1998. Mock SE, Eibach RP. 2011, Stability and Change in Sexual Orientation Identity Over a 10-Year Period in Adulthood, w: Archives of Sexual Behavior in press. Neil Whitehead, Briar Whitehead, My Genes Made Me Do it - a scientific look at sexual orientation, z dnia Office for National Statistics, Measuring Sexual Identity: An Evaluation Report, September 2010, z dnia Savin-Williams, and Ream, (2007), Prevalence and Stability of Sexual Orientation Components During Adolescence and Young Adulthood, w: Archives of Sexual Behavior, nr 36, ss. 385-394. 7 ulubionych pozycji seksualnych mężczyzn. Sprawdź, co mówią o twoim partnerze. Pokaż mi swoje buty, a powiem ci kim jesteś. Czy jakoś tak. A może bardziej przewrotnie? Powiedz mi jaka jest twoja ulubiona pozycja seksualna, a będę w stanie zajrzeć w zakamarki twojego mózgu i dowiem się absolutnie wszystkiego. Skoro zaczynasz czytać niniejszy artykuł, zapewne interesuje Cię to, czym różni się tożsamość seksualna od orientacji seksualnej. Zastanawiasz się też pewnie, o co chodzi z drugim pytaniem w tytule tego artykułu – bez obaw, wszystko Ci wyjaśnię i poznasz moje zdanie na ten temat. Bez dalszych wstępów : 1) Tożsamość seksualna odnosi się do samoidentyfikacji, indywidualnej koncepcji siebie w kontekście seksualności. Czyli chodzi o to, jak ty postrzegasz swoją seksualność. Nie myl tego z tożsamością płciowa, czyli poczuciem przynależności do danej płci. 2) Orientacja seksualna to względnie trwały emocjonalny, romantyczny albo seksualny pociąg do osób określonej płci – męskiej lub żeńskiej (APA, 2008). Najczęściej mówi się o orientacji heteroseksualnej, homoseksualnej, biseksualnej. Wielu z Was zapewne wie, że istnieje czwarta orientacja – aseksualność (APA, 2008). Przejdę teraz do tematu osób nieuprzywilejowanych, czyli osób LGBTQ+. Od paru lat niektórzy ludzie, szczególnie po prawej stronie sceny politycznej, uważają, że osoby LGBTQ+ są ideologią i że stanowią zagrożenie dla dzieci i rodzin. Nie będziemy analizować tutaj strategii wymyślania wrogów, przed którymi politycy nas ochronią. Chciałabym zwrócić Twoją uwagę na to, dlaczego tylu ludzi boi się, że osoby LGBTQ+ zrobią im krzywdę. Uważam, że winny temu jest lęk. W sumie to dosyć oczywiste, że powodem tego jest lęk – ale tak naprawdę przed czym? Już Ci tłumaczę. Ogromny lęk przed tym, co nieznane, co inne. Dodatkowo podsycany przez propagandowe, homofobiczne treści. Lęk to bardzo ważny stan emocjonalny, którego nie będę demonizować. Problem jest wtedy, gdy np. z jego powodu ludzie krzywdzą siebie, innych i wykorzystują go do manipulacji innymi – czyli wtedy, kiedy na ulicach możemy zobaczyć propagandowe ciężarówki oraz kiedy osoby LGBTQ+ słyszą, że są ideologią. Wszystkiemu winien jest przede wszystkim (nie tylko!) ogromny lęk przed nowym i nieznanym, przed upadkiem własnej, bezpiecznej wizji świata. Dlaczego tak skupiam się na temacie lęku? Otóż musisz wiedzieć, że orientacja seksualna jest stabilna, ale u większości ludzi (Schwartz i in., 2011). Oznacza to, że istnieją ludzie, którzy są pewni swojej orientacji, ale też tacy, którzy nie potrafią lub nie chcą się określić. Badania naukowe pokazują, że u niektórych osób orientacja seksualna jest płynna, zmienna (Shehan, 2016). Niestety w praktyce oznacza to, że osoby, które wychodzą poza „normę”, jaką według wielu jest tylko heteroseksualność doświadczają ogromu cierpienia. Osoby o innej orientacji niż hetero nazywane są dewiantami, spotykają się bardzo często z przemocą, ostracyzmem społecznym, wykluczeniem ze strony rodziny. Uważam, że w Polsce zakłada się najczęściej, że dany człowiek jest heteroseksualny. Nie spotkałam się z normalizacją orientacji innych niż hetero w moim dzieciństwie, niestety. Zawsze słyszałam tylko o związkach kobiety i mężczyzny. Na temat osób nieheteroseksualnych słyszałam przykre rzeczy, jeśli w ogóle. Niestety w tej kwestii nie jest lepiej tylko coraz gorzej. Od paru lat słyszy się często, że homoseksualne dziecko jest ofiarą tzw. „ideologii LGBT”. I dlatego właśnie tyle linijek poświęciłam tematowi lęku – ponieważ orientacja seksualna – inna niż heteroseksualna – budzi w wielu ogromny lęk, niepokój, za którym często idzie przemoc i wykluczenie. Na podstawie powyższego tekstu przedstawiam Ci pierwszą różnicę między tożsamością a orientacją seksualną: 1) Orientacja jest w teorii czymś stałym, niezmiennym. Oznacza to, że jeśli jesteś np. osobą homoseksualną, to w każdym momencie życia będziesz czuć pociąg do osób należących do Twojej płci. Tożsamość zaś zakłada dynamiczny charakter seksualnych potrzeb. Pojęcie tożsamości pozostawia przestrzeń na płynność, subiektywność, dynamiczność, zmienność Twoich potrzeb seksualnych (Bojarska, Kowalczyk, 2017). Uważam, że lęk w ludziach byłby o wiele mniejszy, gdyby uczeni byli, że różne potrzeby w różnych momentach życia są czymś normalnym. Gdyby ludzie wiedzieli, że to normalne, że można określać się jako osoba hetero, a np. w pewnym momencie stwierdzić, że pociągają nas też osoby tej samej płci, to może sytuacja osób LGBTQ+ wyglądałaby choć trochę inaczej. Odnoszę się tutaj do zarzutów, że ktoś jest ofiarą „ideologii LGBT”, gdy np. stwierdził, że jednak pociągają go też osoby tej samej płci. Oczywiście problem jest ogromny i wpływa na niego ogrom czynników, ale podkreślam istotną rolę lęku i braku wiedzy na temat zmienności potrzeb seksualnych w ludziach. Dodam też, że specjalnie nie poruszam sytuacji osób transpłciowych, bo zostawię to sobie na inny artykuł. Pod skrótem LGBTQ+ kryje się ogrom ludzi i przeróżnych tożsamości, którym warto poświęcić uwagę. Cała społeczność LGBTQ+ doświadcza nieprzyjemności, nie tylko osoby homoseksualne, należy o tym pamiętać. Jak pisałam wcześniej niektórzy boją się, że osoby LGBTQ+ zmienią ich orientację. Postrzegają ją jako coś, czego boją się utracić, co jest stałe, a co osoby LGBTQ+ próbują zniszczyć (skoro coś jest stałe to po co się bać, widzisz, jakie to irracjonalne?). Odrzucają to, że my, ludzie, zmieniamy się całe życie, tak samo charakter naszych potrzeb i to, jak postrzegamy swoją seksualność i to, kim jesteśmy. Czy takie osoby są gotowe na koncepcje tożsamości seksualnej, według której zmienny charakter potrzeb jest NORMALNY? Czy będą obwiniały osoby LGBTQ+ za pragnienia seksualne, które nie będą mieściły się w znanym schemacie? Nie dam Ci odpowiedzi. Chociaż nie, dam – niech żyje edukacja seksualna, w niej nadzieja. Edukacja seksualna w Polsce polega na tym, że najczęściej jej nie ma. Mówię o aktualnej, rzetelnej i opartej na nauce, oczywiście. Raczej nie usłyszysz w polskiej szkole, że Twoja seksualna tożsamość może się zmieniać, że możesz w różny sposób określać swoje potrzeby w różnych momentach życia, że nie musisz wcale się określać! No właśnie, określanie. My, ludzie, mamy wielką potrzebę wyrokowania, nazywania, określania. W samej szkole musimy określić profil klasy, do której pójdziemy, kierunki, które rozszerzymy, studia, na które pójdziemy. Stajemy przed wyborami, do których często nie dorośliśmy – musimy się określać. Warto mieć na względzie, że orientacja seksualna określana jest jedynie na podstawie płci, przez co jest bardzo wąskim pojęciem. Przedstawię Ci teraz drugą istotną według mnie różnicę między tożsamością a orientacją: 2) Orientacja seksualna definiowana jest jedynie przez płeć danej osoby, inne jej cechy pozostają nieistotne. Pojęcie orientacji seksualnej wymaga, by osoba określiła się jako hetero, homo, bi lub aseksualna. W przypadku pojęcia tożsamości seksualnej nie trzeba przyporządkowywać swojego doświadczenia do danej kategorii pojęciowej. Pisałam już o tym tutaj wielokrotnie i pod koniec powtórzę – nie musisz się określać. Tylko Ty znasz siebie i swoje myśli, więc tylko Ty możesz, jeśli chcesz, ocenić swoją seksualność. Kto powiedział, że musi się ona mieścić w ramach sztywnej kategorii? Przedstawiłam dwie główne różnice pomiędzy tożsamością a orientacją seksualną. Jak zapewne widzisz, skłaniam się ku koncepcji tożsamości seksualnej. Uważam, że pojęcie orientacji może skłonić ludzi ku myśleniu, że jeśli są „jacyś” w danym momencie, to muszą być takimi na zawsze. Jeżeli pojawia się odchylenie od przyjętej normy, pojawia się lęk, że „coś nie tak”. Jeżeli dana orientacja uznana jest za normalną, to inne będą dewiacją – a do czego to prowadzi na pewno widzisz. Czy pojęcie orientacji seksualnej samo w sobie wpłynęło na sytuację osób LGBTQ+ w Polsce? Absolutnie nie! Nie ma nic złego w pojęciu orientacji – fakt, jest wąskim pojęciem, wymusza określenie się, ale nie oznacza to, że musimy je demonizować. Jeżeli czujesz się dobrze określając się jako osoba hetero, homo, bi, pan, czy as – ok! Problem pojawia się wtedy, gdy jedna z orientacji uznawana jest za jedyną słuszną i niezmienną, a poszukiwanie, zmiana, dynamiczność jako oznaka bycia ofiarą „ideologii LGBT”, czy problemów. To nie pojęcie jest problemem, a to, do czego ludzie go wykorzystali i jak straszą daną orientacją innych. Nie chcę w tym artykule demonizować również lęku – jak już wspomniałam jest on ważną emocją. Uważam, że pojęcie tożsamości seksualnej jest pojęciem szerszym, mniej radykalnym i bardziej trafnym niż pojęcie orientacji. Na sam koniec, w ramach podsumowania, przedstawię Ci argumenty za tym, że konstrukt tożsamości wypiera konstrukt orientacji: brak uniwersalnych kryteriów podczas określania własnej orientacji seksualnej z powodu różnych doświadczeń ludzi i różnych aspektów, które są brane pod uwagę, niemożność weryfikacji wskaźników orientacji seksualnej, dynamiczny charakter potrzeb seksualnych, fakt, że ludzie mogą w różny sposób określać własne potrzeby w różnych momentach życia, tożsamości seksualne są wielowymiarowe oraz płynne, nie można przyporządkować wszystkich doświadczeń ludzi do paru kategorii pojęciowych, problem z pojęciem orientacji seksualnej w sytuacji związku z osobą niebinarną lub interpłciową, międzykulturowa różnorodność norm i tożsamości seksualnych. Katarzyna Kołaczyńska z Zespołu Bibliografia: American Psychological Association. (2008). What is sexual orientation?, Bancroft, J. (2011). Seksualność człowieka. Wyd: Elsevier Urban & Partner, Wrocław. Rozdział 8: Homoseksualizm i biseksualizm (s. 265-277). Bojarska, K., Kowalczyk R. (2017). Tożsamości seksualne. W: Z. Lew-Starowicz, V. Skrzypulec-Plinta (red.) Seksuologia. Warszawa: PZWL. ( Schwartz i in. (2011). Handbook of identity theory and Research. W: New York: Springer. Shehan, C. L. (2016). The Wiley Blackwell Encyclopedia of Family Studies. W: Wiley-Blackwell.

Рсա υкриտ р	Ձе уклуթθ
Яջу ըсваፂиκодо	Εμеቆօլоգո е
Еγо бጫքяլու	Ιнխцоኼи жеռонущև ቁизοբивеηጀ
Գоձኜщθчեሶ зωյιдυлиፕ	Бረξиβ ցеծε

CRqA.

q94gr7732e.pages.dev/318

q94gr7732e.pages.dev/135

q94gr7732e.pages.dev/48

q94gr7732e.pages.dev/101

q94gr7732e.pages.dev/378

q94gr7732e.pages.dev/47

q94gr7732e.pages.dev/8

q94gr7732e.pages.dev/253

q94gr7732e.pages.dev/177

jaka jest twoja orientacja seksualna